ز قند یار تا شاخی نخایم
نماز شام روزه کی گشایم
نمی دانم کجا می روید آن قند
کز او خوردم نمی دانم کجایم
عجایب آنک نقلش عقل من برد
چو عقل نیست چونش می ستایم
کی دارد روزه همچون روزه من
کز او هر لحظه عیدی می ربایم
ز صبح روی او دارم صبوحی
نماز شام را هرگز نپایم
چو گل در باغ حسنش خوش بخندم
چو صبح از آفتابش خوش برآیم
زبانم از شراب او شکسته ست
ز دستانش شکسته دست و پایم